این روزها در تاریخ ایران نگاشته می شود

داشتم به صحبت های سعید قاسمی گوش می دادم که رسید به یه جاییش که می گفت:نمیشه هم با آمریکا بود هم با سید حسن نصراله، نمیشه هم با صهیونیست موافق باشی هم با فلسطین.

راستی چه شده؟ دولت ما دارد به کجا شتاب می گیرد؟ هر روز که می گذرد عملکردهای منفی که این دولت از خود نشان می دهد بیشتر و بیشتر می شود. از قولهایی که رئیس جمهور در روزهای کاندیداتوری می داد به زور یک سال گذشته است از وعده های :گزارش صد روزه، شش ماهه درست کردن اقتصاد و... . اما طی مذاکرات که در طی یادداشت قبلی اون رو به یک آفساید تشبیه کردم حریف با سیاست چماق و هویج تونست جلو بیاد و طرف ایرانی را به تمدید مذاکرات برسونه. در مقابل پولی که آقای ظریف از گروه 5+-1 (منفی بخاطر این هست که مطمئناً حریف به دنبال مذاکره کارآمد نیست و اگر تیم مذاکره کننده ما با منطق کامل تصمیم بگیرد از مذاکرات دست می کشد، در غیر اینصورت همان بعلاوه درست می باشد) گرفت شاهد این بودیم که فشار اقتصادی که بر بدنه دولت از طریف کنترل(بخونید کم کردن) قیمت نفت در سطح جهانی داشته است، خسارتی چند برابر بیشتر از کل پول دریافتی در طی این هفت ماه خواهد بود.

اما جالب این است که مسئولان مثل کبک سرشان را زیر برف کرده و با این تصور که مردم آنها را نمی بینند به همه کارهای خود ادامه می دهند. آقای روحانی باید مذاکرات سال 83 را به یاد بیاورد زمانی که در مقابل یک مشت طرف آلمانی(فیشر) پایه های مقاومت از درونشان فرو ریخت.شاید طی این سالها مقاومت در ایشان بازسازی شده باشد ولی تا الان که روند حرکت دولت نشان دهنده این است که خبری از مقاومت در مقابل مستکبرین جهان وجود نداد.

در این بحبوحه که عده ای کافر به توهین پیامبر روی آوردند حرکت وزیر امور خارجه خیلی دور از انتظار نبود که در مقابل عقیده ملت خود کوچکترین واکنشی نشان ندهد. همچنین حضور در مراسم کسی که به شیعیان ظلم بسیاری وارده کرده است به نظر باید بیشتر از جنبه اخلافی در نظر گرفته می شد تا از جنبه دیپلماتیک...

اما به نظر می رسد که وقت آن رسیده که دولت رویکرد اقتصاد محورانه خود نسبت به مذاکرات را فراموش کند زیرا با این گام هایی که طرف غربی بر می دارد می توان تتمه مذاکرات را باخت یا منتفی شدن دید...